Przyglądając się powierzchni wody w naczyniach zauważymy, że bezpośrednio przy ściankach naczynia poziom wody jest wyższy, tworzy się menisk wklęsły. Woda jakby wspina się na ściankę naczynia, a więc i w tym przypadku płynie do góry. Wiemy już dlaczego. Siły przyciągania między cząsteczkami wody a ścianką naczynia są większe niż między samymi tylko cząsteczkami wody. A przyciągają wodę również te części ścianki naczynia, które wystają ponad poziom lustra wody. Jeszcze wyraźniej widoczne to będzie, gdy do wody wlanej do dużego płaskiego naczynia wstawiać będziemy rurki o różnych średnicach. Im mniejsza średnica rurki, tym wyżej uniesie się ciecz wewnątrz tej rurki ponad poziom wody w naczyniu. Najwyraźniej widoczne będzie to w rurkach o bardzo małych średnicach wewnętrznych, tzw. kapilarach. Zjawisko to nazywamy włoskowatością. Dzięki temu właśnie zjawisku możliwe jest życie na ziemi. Woda, która opadnie z deszczem, nie spływa w całości w głąb ziemi. Zatrzymuje się w wierzchniej, porowatej warstwie gruntu. Porowatość to właśnie duża ilość bardzo cienkich, kapilarnych kanalików. Dzięki włoskowatości woda wędruje też w górę przez system korzeni do pnia drzewa i wyżej do liści i owoców. Razem z wodą płyną rozpuszczone w niej substancje odżywcze. Dzięki włoskowatości nasącza się bibuła, a wykorzystując to zjawisko możemy podlewać kwiatki podczas naszej nieobecności.
