Jedną z przyczyn, dla których naukowcy często zawodzą w odróżnianiu iluzji od rzeczywistości, jest brak podejrzenia, że ktoś mógłby próbować ich zwieść. Przykład: Dwóch nastolatków-iluzjonistów napisało do McDonnell Laboratory for Psychical Research (Laboratorium Badań Psychicznych) Uniwersytetu w St. Louis w stanie Missouri, przypisując sobie moc zginania metalowych przedmiotów dzięki zdolnościom umysłu. Przez dwa lata laboratorium badało ich moc, potwierdzając ten zdumiewający talent. W końcu chłopcy przyznali się publicznie, że wystrychnęli naukowców na dudka. Dlaczego tak wielu daje się ogłupić? Dlatego, że przeciętny człowiek nie potrafi wykryć oszustwa. Najodpowiedniejszą osobą do identyfikowania trików jest ekspert w tej dziedzinie, a nie naukowiec. Moim zdaniem większość osób nie jest w stanie odróżnić prawdziwego zjawiska paranormalnego od oszustwa, ponieważ nigdy nie była szkolona w dziedzinie nabierania ludzi. Jako iluzjonista dumny ze swego zawodu, czuję się oburzony, gdy ktoś stosuje metody przeznaczone dla rozrywki, by wmawiać innym, że ma nadnaturalną moc rzekomo pochodzącą od Boga, szatana lub z jakiegoś innego źródła. W celu ujawnienia tych oszustw kilku naukowców i iluzjonistów założyło Committee for the Scientific Investigation of Claims the Paranormal (Komitet Naukowego Badania Twierdzeń o Zjawiskach Paranormalnych). Organizacja ta prowadzi staranne, ściśle kontrolowane badania ludzi twierdzących, że mają zdolności paranormalne, i wydaje kwartalnik „The Skeptical Inquirer” („Sceptyczne Pytania”) donoszący o tych badaniach. W końcu myślę, że prawdopodobnie jest daleko mniej nadnaturalnych zjawisk, niż się powszechnie przypuszcza.
