Od początków XV wieku centrum produkcji szklanych imitacji drogich kamieni staje się Wenecja. W weneckich hutach szkła wytwarzano szkło karneolowe, agatowe, a później szkło opalowe i mleczne. Gdy moda XVII wieku nakazała noszenie dużej ilości klejnotów również tym wszystkim, których na klejnoty prawdziwe nie było stać, Wenecjanie byli gotowi. To przecież Wenecja była najstarszym ośrodkiem produkcji pięknego i słynącego w całej Europie szkła weneckiego już w bardzo dawnych wiekach. Szkła barwionego na różne kolory, formowanego w piękne puchary, wazony, świeczniki i inne przedmioty zbytku. Przestawienie się na szklaną biżuterię było dla weneckich szklarzy bardzo łatwe. Odpowiednie barwienie i znakomity szlif stworzyły olbrzymie ilości ?diamentów”, ?rubinów”, ?szafirów”, ?szmaragdów” i innych kamieni zgodnie z zapotrzebowaniem. W XVII wieku, w okresie największego zapotrzebowania na ?kamienie szlachetne”, wyrobem imitacji zajmował się również alchemik niemiecki J. R. Glauber. Ten sam, który wynalazł stosowane do niedawna lekarstwo-sól glauberską. Wytwarzane przez niego ?kamienie szlachetne” to wynalezione przez Glaubera szkło ołowiowe, stosowane do dnia dzisiejszego jako szkło kryształowe o dużym współczynniku załamania światła, do wyrobu przedmiotów dekoracyjnych, tzw. kryształów. W późniejszych czasach imitacje kamieni szlachetnych wykonywano z topionego kryształu górskiego, współcześnie wyrabia się je ze specjalnego szkła. Jest ono mieszaniną tlenków ołowiu, krzemu, węglanu potasowego i boraksu, którą topi się, odlewa, a następnie szlifuje aż do uzyskania formy klejnotu.
